Rond Nieuwjaar 2016 werd het nieuws van het Zundapp100 evenement in Sigmaringen door de organisatie van Zundapp100 bekend gemaakt. In de dagen en weken daarna vlogen de plannen voor een trip per brommer en motor naar Sigmaringen al om je oren op social media en op diverse Zundapp fora. 
Wij, van Bromfiets Club Nostalgie uit Gelderland, zagen hierin een mooie gelegenheid om een flink stuk naar zuid-Duitsland te kunnen brommen. Een doel om je reis op af te stemmen is vaak leuker dan zo maar een route te rijden door je neus achterna te gaan. En de sensatie om in Sigmaringen tussen allemaal ontelbare Zündapp broeders en zusters uit de hele wereld te staan was een prima vooruitzicht.
Wij hadden al ruime ervaring met succesvolle trips naar Zwitserland, Oostenrijk en, wat dichterbij, Luxemburg en de Eifel, dus een beetje organiseren was ons wel toevertrouwd.
Het werd wel duidelijk dat je snel moest zijn met het reserveren van hotelovernachtingen, want de bedden in de regio Sigmaringen raakten al snel uitverkocht.
De Pakezel.
Gelukkig hadden we in het voorjaar van 2016 al snel via Booking.com alle overnachtingen geregeld; ook hier was het criterium een garage voor alle brommers/motoren. Het bedje was nog minder belangrijk dan de stalling voor de Zündapp!
En dan breekt het lange wachten en de voorpret aan. Uiteindelijk waren er 7 clubleden die meegingen met de trip naar zuid-Duitsland.
Eerlijkheidshalve moet ik er bij vermelden dat twee clubleden de tocht per Kreidler gingen ondernemen. De rivaliteit tussen de merken wordt met het stijgen der jaren minder en een goede saamhorigheid is belangrijker dan het merk brommer/motor waar je mee rijdt. Om de merkenrivaliteit nog heviger te maken ging een ander clublid de reis maken met een Honda SS50. Wij kennen elkaar al jaren en als de sfeer onbreekbaar is, blijkt het merk niet meer van belang.
Voor de reis zijn we nog een paar keer bij elkaar geweest om de taken te verdelen, het gereedschap af te stemmen en gewoon wat bij te praten over de komende reis met vragen als: “welke tandwielen steek jij?” en “ga jij nog kabels preventief vervangen?” etc.
Na de reis naar Oostenrijk in 2016 werd het bij mij tijd voor een motor revisie. Mijn 284 blok zat er al zeven jaar onder en had reizen naar Zwitserland, de Eifel, zuid-Limburg, Sauerland, Oostenrijk/Vorarlberg en ontelbare toertochten zonder storingen afgelegd. Onze bekende reviseerder Gerard uit Doetinchem heeft het noodzakelijke vervangen en opnieuw nauwkeurig afgesteld, zoals een Rito krukas/drijfstang, lagers, keerringen en nieuwe koppelingsplaten. We moesten hiermee zonder problemen heen- en terug naar Sigmaringen kunnen komen. Tandwielverhouding voor de 50cc Zeta heb ik op 15 x 38 gehouden en dat voldeed prima.
De zenuwen gingen met het verstrijken der maanden meer gespannen staan. Weken van te voren ga je dan op een weersvoorspelling kijken; die is natuurlijk totaal onbetrouwbaar, want het weer kun je niet zo lang van te voren voorspellen. Ja, misschien kan de Enkhuizer Almanak dit, maar die geeft ook geen zekerheid. Vlak voor vertrek bleek het weer er toch super uit te zien, wat een geluk!
Een week van te voren hebben we alle bagage op de brommer gemonteerd om te checken of alles past en niet zwabbert. We maakten geen gebruik van een volgauto.
Alles paste inderdaad, dus nu konden de dagen worden afgeteld.
Na een onrustige nacht voorafgaand aan het vertrek hebben we ‘s-morgens de brommer gestart en zijn op weg gegaan naar het verzamelpunt in Zevenaar. Een schitterend zonnetje vergezelde ons en dat zou, behoudens een stortbui in de Eifel, de hele rit zo blijven.
Het eerste gedeelte van de route tot aan Aken was een vertrouwd beeld; we rijden als club hier wel vaker en zonder hulp van de TomTom Rider kwamen we in de Eifel aan. Daarna hebben we de TomTom bijgeschakeld en konden we na circa 340 probleemloze kilometers de parkeerplaats van ons eerste overnachtingsadres in Simmern/Holzbach in de Hunsrück oprijden. De nervositeit van de voorbereiding had plaatsgemaakt voor het Grote Genieten.
Na een rustige nacht stonden we weer op met dat heerlijke zonnetje.
We konden de volgende dag onze borst natmaken, want we gingen de noordelijke Schwarzwäld via de Schwarzwälder Höhenstrasse met wegnummer B500 over. Dat betekent dat we naar een hoogte van meer dan 1.100 meter moesten rijden en dat met gemiddeld 20 kg bagage en berijder van 92 kg. Door het fraaie weer werd ook deze dag een rijfeest. Door bijtijds in de juiste versnelling te gaan rijden, konden we met gemak naar boven rijden en daar van het fraaie uitzicht gaan genieten. Iedere rijder had een andere snelheid, zodoende kwamen we met tussenpozen boven op de top aan, waarna we op elkaar hebben gewacht. Je kunt niet naast elkaar blijven rijden, want bij elke brommer ligt het juiste koppel op een ander toerental. 
Na 320 km over prachtige wegen en door geweldig natuurschoon kwamen we aan in ons fraaie hotel Engel in Erlaheim, zo’n 35 km van Sigmaringen. Dit hotel had meerdere garages voor onze brommers, vandaar de keuze voor dit hotel. Het eten en de kamers waren hier subliem en we hebben hier met veel plezier 2 overnachtingen gebruikt.
De volgende dag vertrokken we dan voor ons oorspronkelijke reisdoel: Zundapp100 in Sigmaringen. We wilden via een toerrit door de Schwäbische Alb naar het evenementen terrein rijden, maar door het zeer warme weer hebben we de route bijgesteld en zijn via de korte route naar Sigmaringen gereden.
De hoeveelheid Zündapps in Sigmaringen was overweldigend. Ze stonden er in alle modellen en uitvoeringen. Ik had de indruk dat het aantal Nederlandse deelnemers behoorlijk hoog was. We kwamen ogen te kort. Nog leuker was het weerzien met bekenden, zoals het bestuur van de Zündapp Veteranen Club Chris Brandwijk en zijn vrouw, Bart Zijdenbos en Ron Kros, Betsie en Will Braam die toch maar even alle dagen in de verzengende hitte in de ZVC kraam stonden, Matthias Henze van de organisatie, Leon Vlasveld van de ZVC, Jos Kemperink en Ron Krale van Massink, Randy Snell en vele anderen. We hebben die dag genoten, maar we moesten aan het eind van de middag weer terug, omdat onze reis verder ging via Frankrijk en Luxemburg. Daardoor hebben we niet deelgenomen aan gezamenlijke toerritten en feestavonden in Sigmaringen. Dat was wel jammer, maar soms moet je kiezen. Via een fraaie route keerden we weer terug in Erlaheim.
De volgende dag stond een van de langere routes naar Merzig door Frankrijk op het programma. De dag zou iets anders verlopen dan we hadden gedacht.
We vertrokken zaterdagmorgen vanuit Erlaheim in westelijke richting naar het Rijndal, maar hiervoor moesten we eerst de bijna 1.100 meter hoge bergrug van het Schwarzwäld weer oversteken. De bromfietsen en motoren moesten alle zeilen bijzetten om soms hellingen van 20 % te kunnen rijden.
Helaas bleek één van de 50cc’s hier niet tegen op gewassen. Normaal rijden en afdalen ging nog wel, maar vermogen opbouwen lukte niet meer. We hebben alles geprobeerd: nieuwe ontsteking, andere carburateur, sproeiers gewisseld, luchtfilter gereinigd, maar dit mocht niet baten. Uiteindelijk verraadde enkele druppels brandstof achter de ontsteking dat de keerring was doorgeslagen. Zoiets valt niet te voorzien. De rij omstandigheden waren dan ook veeleisend voor het materiaal.
Einde verhaal, want hier kom je de bergen niet mee over. We hebben nog telefonisch overlegd met de mannen van de Achterhoekse Zundappclub, waar we vaak mee rijden en die ook in Sigmaringen waren, maar een keerring hadden we niet bij ons. Uiteindelijk is één van de Achterhoekse brommervrienden naar Jos Kemperink op het evenementen terrein gegaan en toen werd alles snel opgelost.
Bij een lokale bewoner konden we de bromfiets op zijn erf stallen en Jos Kemperink en Ron Krale van Massink, die op weg gingen naar huis, waren zo behulpzaam om de bromfiets op te halen en in hun bus mee te nemen naar Toldijk. Een geweldige actie van Jos en Ron, nogmaals grote dank namens bromfietsclub Nostalgie.
De berijder van de onfortuinlijke bromfiets werd door de aardige bewoner met zijn auto naar het station in Haguenau in Frankrijk gebracht en kwam de volgende dag weer behouden thuis.
‘s-Avonds laat kwamen de overgebleven leden aan in het hotel in Merzig. In de lokale Biergarten konden we de dag nog even laten passeren en daarna zijn we vermoeid naar ons bedje gegaan. De GSM bewees die dag een grote dienst door iedereen te informeren en te mobiliseren, anders zou het een immens gezoek zijn geweest. Het was een groot avontuur geweest die dag.
De laatste twee dagen waren kortere routes van gemiddeld 190 km met niet minder natuurschoon door o.a. het Müllerthal in Luxemburg, Vianden en de Eifel. In de Eifel kregen we te maken met de enige stortbui met onweer. Het was daarom extra oppassen in de bochten. Door de droogte werd het wegdek gladder en op een valpartij zaten we die laatste dag niet te wachten.
Vermoeid maar voldaan kwamen we maandagmiddag, onder nog steeds die verzengende zon, weer aan in Zevenaar. Iedereen ging na een hartelijk afscheid weer op weg voor zijn laatste paar km.
In die zes dagen hebben we circa 1.600 kilometer gereden over de meest uiteenlopende wegen en door een gevarieerde natuur. We kwamen ogen tekort. Je maakt zo veel meer mee vanuit het brommerzadel en je ruikt de natuur beter. Zundapp100 in Sigmaringen was een geweldig evenement wat ik niet had willen missen.
Dank aan iedere deelnemer voor deze fantastische reis en voor de onderlinge saamhorigheid.
De reisplannen voor volgend jaar worden al weer voorzichtig gemaakt.
Wim, Bettus, Tim, Ray, Wybe, Rein en Rob (2891)
